КОГА ОДИТЕ НА ОСТРОГ, НЕ СМЕЕТЕ ДА ЗЕМЕТЕ НИ ЦВЕЌЕ НИ КАМЕН: Еве зошто е важно! Свети Василиј е познат како светец кој го брани својот манастир и се грижи за секој што ќе дојде кај него, безбедно да се врати дома. Ако сте биле во Острог кај Свети Василиј, сигурно сте биле сведоци на барем едно чудо. Секој што оди на тоа свето место има своја приказна која е исто толку моќна како светителот на кој се молиме.
Ви ја пренесуваме приказната според записот на М. Вековиќ: „ Чудата на Василије Острошки се безбројни, и ова е едно од оние, кога Свети Василије го запре возот што ја напушташе станицата. Штом две лица го пуштија купето, локомотивата започна и возот се упати кон Даниловград, а дотогаш – никаков потег!
Беше лето 1982 година. Го напуштивме Сараево за да му оддадеме почит на големиот светец, Свети Василиј. По бакнувањето на неговите свети мошти, молењето и краткиот престој во манастирот, се спуштаме по кривулеста, тесна патека, по страната на Острог. Конечно, малку изгребани од капините и багремите што минуваа, весело стигнавме на железничката станица Острог. Мојата сопруга, со десетгодишниот Божидар и осумгодишната Зарија, беше првата што влезе во вратата на купето, и јас полека ги следев, кога одеднаш пред мене застана кондуктер.
„Ти си од Острог?“, Праша, малку студено и загадочно. „Да, фала му на Бога од Острог и од свети Василиј, слава и милост нему! „ Дали зедовте нешто оттаму ?“, Праша тој.
Останав без зборови пред таквото неочекувано добредојде и чудно прашање, па почнав енигматично: “О, како не можевме. Дали некој од Осторг оди празен? Земавме и благослов од Свети Василиј . Ги бакнавме неговите свети раце дека ќе ни поминат несреќи и невидливи маки “. „Слушаш, вујко, возот нема ни да се помрдне, додека не ми кажеш, дали си зел нешто да однесеш дома од светилиштето без прашање?“, Рече смртно сериозната личност.
Одеднаш станав сериозен и му реков: “Не дај Боже да украдеме или украдеме нешто од светилиштето. Ние носиме подароци во светилиштето. Семејната среќа и благословот на светителот ни се подраги од сите нешта на светот”.Потоа ми рече со многу пoљубезен глас: „Извини, морав да те прашам тоа, почекај некое време, и ќе чуеш зошто“.
Потоа тој истрча по скалите на вагонот, замавна со раката кон возачот и рече: “Во ред е!”
И возот заминува. Сега ме фати за рака подобро расположен и влезе со мене во одделот, ги наплати билетите и ја започна приказната:
Пред два дена, не можевме да ја напуштиме оваа станица. „А зошто тоа?!, Се обидов смирено да прашам. Свети Василиј не ни даде! Немојте да се изненадите, но ова е живата вистина, што ја велам. Маж и жена влегоа во станицата овде, имаа околу педесет години. Тие беа во Острог. Возачот тргна, да го стартува возот – не Излезе од локомотивата и се загледа во машината од сите страни, во ред, неподвижен, како ладен камен, како да ја држи некоја невидлива сила.
Тогаш машиновозачот луто ми вика: „Одете од купе во купе и нека се симне секој што беше во манастирот Острог“.
Кога го кажав тоа во еден од вагоните, еден постар човек ме погледна странично и ми рече: „Па, можевме да се надеваме на се и сешто во ова време, но дека ќе дојде време кога ќе не спречат да одиме кај Свети Василиј, ние се уште не се надевавме на таа беда. Но, она што Бог ги создаде луѓето не може да го уништи.
„Друже, не ти кажав ништо, патуваш од Никшиќ и продолжи мирно, не се работи за тоа што мислиш.
Во следното купе го прашав истото и маж и жена гласно рекоа: „Бевме во Острог!
„Те молам, земи си ги работите и слези се од возот“, им реков со сериозен тон. Без прашање, без збор, ги зедоа патните торби и излегоа. Штом се симнаа од возот, започна локомотивата и нашиот воз се упати кон Даниловград.
Утре дента, еве го тој маж и неговата сопруга повторно на станицата, чекајќи да се качат на нашиот воз. „Им реков немојте повторно возот да неможе да тргне поради вас.
„Нема, нема, ние бевме грешни “, рекоа тие. „Ние без знаење на монасите зедовме една работа од Острог, како сувенир што го мислевме. Се вративме во манастирот и побаравме прошка од Светителите и се исповедавме. Видовме вчера добро, која е цената на гревот . Но, фала му на Бога и на Свети Василиј што беа толку добри кон нас. Зашто не ни удри тешка казна “. Зборуваа лесно. Го мереа секој збор.
Ме научија да слушам и да верувам во чуда “. „Тие беа чесни луѓе, кога имаа храброст јавно да го признаат својот личен грев “, реков.
“Да, фала, богу, го рекоа тоа и ја повторија таа приказна пред полно купе луѓе, од кои многумина се крстеа Видоа како светецот е бранител на правдата и неговиот манастир”.
И кондукерот продолжи: “Тие двајца, исто така, рекоа:” Ние сега сме добро научени колку Свети Василиј е голем, и сфативме колку е гревовно и непростливо од светилиштето. ” , мир на умот и чиста совест , смиреност со Бога и луѓето “, ја заврши диригентот својата приказна со зборовите на тие двајца.
Од ова, вистинските чуда се добра поука научена, и тие, и ние, како „совеста е како илјада сведоци“, вели византиска поговорка. И така, големиот светец , чии чуда низ вековите и бескрајно минуваат нешто дава одговор на етичкото прашање – не земај туѓо.