Брачниот пар Симиќ, Милан и Милена од околината на Бјелина на своја кожа почувствувале што значат зборовите борба, надеж, страв и тага во нивните 19 години заеднички живот.
Закопаа три сина, првородениот две и пол години, второродениот син два и пол месеци и третото машко дете кое имаше само 25 дена кога го испратија во вечното почивалиште.
– Во 1999 година го добивме првиот син Васа. Името го добила по покојниот брат на Милан. Беше ведро дете, здраво, на лекар одеше само кога ќе настине. Во 2002 година го загубивме. Беше утро, маж ми работеше, син ми ми кажа дека е болен, наеднаш само побледе и падна. Веднаш ми помогнаа соседите, по пристигнувањето во Брзата помош открија дека не е жив – рекла Милена задушувајќи ги солзите.
Кога го погребаа синот, тие беа најголема поддршка еден на друг. Во 2003 година, кога Милена остана бремена со вториот син, таа редовно одеше на прегледи, инсистирајќи на детални анализи за да не се повтори трагичната ситуација.
– Син ми го родив на 20 септември 2003 година. Сè беше супер до дваесеттиот ден од животот. Почна да се менува, лицето му има друга боја и му велам на Милан дека син ми не е добро и дека треба да го однесеме на лекар. Лекарите не испратија во Белград, каде Младен го ставија на интензивна нега.
Во текот на ноќта, бидејќи немав каде да останам, се вратив дома. По десет дена ни рекоа да дојдеме да го земеме бебето. Ништо не ни кажаа тогаш, не најдоа ништо што би можело да го објасни тоа. Кога имаше два месеци, повторно му се слоши, изгледаше полошо од првиот пат.
Повторно отидовме во Белград, бевме во болница каде што беа направени тестови.Ни рекоа да си одиме дома и да се вратиме за неколку дена. Тогаш ништо официјално не ни кажаа, немавме информации за неговата дијагноза. Едно утро кога се разбудивме, го најдов детето ладно во кревет. Си реков тогаш, никогаш повеќе нема да родам дете – раскажуваат скршените сопружници за телевизија БН.
Потоа во 2005 година Милена беше непланирано и оставена во друга држава. Иако не сакала повторно да го изгуби бебето од страв да не се повтори истото, сепак одлучила да ја одложи бременоста до крај.
-Вук го родив на почетокот на деветтиот месец од бременоста. Бебето седум дена било во инкубатор. Кога имаше 12 дена го однесовме на преглед. Педијатарот инсистирал на поредовни контроли бидејќи бил во инкубатор. Педијатарот тогаш рече дека бебето напредува, Вук малку се здебелил, сепак… . Видов дека Вук почна некако да се менува, решив да го однесам на лекар. Се чувствував само на половина пат дека Вук многу ја „киснал“. Кога стигнавме во болница, лекарите го зедоа бебето. Не можев да влезам во ординација. По десет минути излегоа и ми рекоа дека Вук починал – изјави Милена.
„Се молев на Бога и Свети Никола“
Откако закопаа три ангели, и решени да станат родители, Милена и Милан решаваат да направат генетска анализа, чии резултати покажаа дека Милена може да роди само женско дете… И така беше.
Родена е малата Николина, која веднаш по раѓањето била префрлена на лекарски прегледи во белградскиот завод за мајки и деца, кои потврдиле дека ќерката на Милена и Милан има зголемување на левата комора во главата, што предизвикува епилептични напади.
Николина од 2011 година користи по две шишиња сируп „кепра“ месечно, за кои Симиќи треба да платат околу 80 евра, иако нивните месечни примања се вкупно само 150.
И покрај тешката и подмолна болест, Николина, мала убавица со руса коса и зелени очи, е исклучително весела и љубопитна девојка.
– Николина ни даде причина да живееме. Имаме и голема помош и поддршка од хумани луѓе. Николина сега е на терапија, добро е, секојдневно пие таблети „кепра“. Таа оди на училиште, е редовен ученик и е одлична.
Ова е нашата најголема гордост и среќа. Мојата Николина е именувана по нашата крштеничка слава, се молев на Бога и Свети Никола да ни дадат девојче, а тој одговори на нашите молитви. Сега би трчала насекаде и би рекла дека сум најсреќната мајка на светот – изјавила Милена.