Колку пати сте слушнале како младенците се жалат дека наместо подарок или пари некој од гостите на свадбата им „ставил“ празен плик?
Колку пати сте слушнале како младенците се жалат дека наместо подарок или пари некој од гостите на свадбата им „бутнал“ празен плик? Сигурно барем еднаш… И како што обично се случува, „измамникот“ останува неоткриен бидејќи младенците биле премногу возбудени, опиени од среќата и од сето она што се случува околу нив (вистинито, понекогаш и од алкохолот) за воопшто да забележат кој каков коверт им „напикал“ во рацете и во кој момент…
На српскиот форум, поранешна невеста, сега среќно мажена жена со две деца по име Барбара, откри дека не примила ниту една, не две, туку три такви празни коверти на нејзината свадба … Приказната започнала за невообичаени (да се каже најмалку) свадбените обичаи, некои прилично непријатни-како што е јавно снимање на јавно снимање на гостин или кој подарок им го донел, до некои застарени според тоа што ја бараат „Трагата“.
Но, она што најмногу ги „распали“ форумџиите е приказната за празните пликови. Како што истакнаа повеќето, нема срам да немате пари за подарок, но „одвратно е ако лажете и измамите младенци кои ви се или пријатели или, уште полошо, роднини“.
Еден корисник на овој форум од Чачак по име Милутин го сподели своето искуство, а неговата навистина неверојатна приказна предизвика мноштво коментари на интернет… Еве што се случи со Милутин:
– Се омажив пред 12 години и, фала богу, сè уште сум во брак. Не можев да изберам подобра жена, а ако ме прашате мене, би ги советувал сите да се омажат. Но, по искуството што го имав, немаше да се оженам – ја започна својата приказна со овие зборови.
– Свадбата беше на 300 гости, а јас и сопругата имаме многу пријатели и роднини, па едноставно не можевме да ја намалиме бројката. Парите ги позајмивме, сметајќи на враќање по свадбата, бидејќи на повеќето, барем на најблиските, им кажавме дека повеќе ќе ни значат пари од подароци – искрен е Милутин.
– Се беше супер, беше забавно, игравме до еден по полноќ… Потоа, како што е обичај, јас и сопругата ги отворивме подароците, а парите од обележаните пликови ги ставивме на куп. Знаев дека ќе има некои непотпишани подароци и пликови, секогаш се случува картичката да се заборави во последен момент. Но, реков да не ги мешам со други, тогаш ќе биде полесно да „сфатам“ што е од кого и на кого да му се заблагодарам на вистински начин. Го викам Ѓолет да му кажам „фала за тостерот“, а тој го зема телевизорот. „Не е во ред“, рече тој.
Ќе ти дадам 50 евра.
И тогаш се случи нешто што Милутин слушнал дека им се случило на младенците, но никогаш на некој негов близок. Наиде на празен плик…
– Ги отворивме тие пликови, а луѓето дадоа што имаше – 20, 30, 50, 100 евра… Секој според своите можности. Еден добар пријател од војската, за кој знаев дека има финансиски проблеми, направи шега и стави лист хартија во плик на кој пишуваше: „Ќе ти дадам 50 евра“. И навистина ми ги даде парите после шест месеци. Но, да се вратам… Земам бел плик, ги знаеш оние „рамните“ како за сметки, и гледам дека е тенок… Го отворам, а внатре нема ништо! – шокирано изјави Милутин.
– О, Боже мој, ова навистина се случува, мислам. Ја прашувам жената дали има идеја кој би можел да биде, таа вели дека нема. Сите гости беа навистина блиски со нас. Ако тие не се семејство, тогаш тие се пријатели од детството. Имаше нејзини пријатели и мои другарки кои донесоа момци и девојки што не ги познававме, но не и оддадоа почит. Значи, тесен круг од 300 луѓе, а меѓу нив и „пиреј“… Па, дали е можно? – вели Милутин.
Ги познавам Србите одвнатре.
Предавството го погоди толку силно што беше решен да ја заврши целата приказна. Се консултирал со сопругата и заклучиле дека најверојатно се работи за далечен роднина, бидејќи пријателите на кои им се јавувале ги познавале уште од детството, заедно пораснале …
– „Ги знам Србите внатре, и јас сум Србин, ме најдоа“, си помислив и почнав да им се јавувам на оние што не се пријавиле за подарокот. Еден братучед, друг братучед, тетка од татко ми, вујко од мајка ми итн. Се е убаво, прашувам дали убаво си поминале, им благодарам за подарокот, па велам: „Ах, честитките ни се измешаа, толку ми е непријатно, не знам за што да им се заблагодарам…“ А потоа велат – плех, па 50 евра, комплет јадења итн…
Кругот се стесни, сите роднини дадоа нешто. Ми останаа само неколку пријатели. Две нејзини пријатели и тројца мои другарки, од кои со едната всушност пораснав. Заедно одеа во градинка и во училиште, тој живее на мојата улица, поинаква куќа од моите родители… По средното училиште отиде во Америка, беше таму околу десет години, потоа бидејќи немаше работа, се врати и сега се врати со семејството. Реков, да се грижам и јас за него, убеден дека не е измамник – вели Милутин.
– Му викам, па пак глуми се – колку ми е незгодно, викам да му се заблагодарам, но не знам за што… итн., кога е молк… Тој молчи од другата страна на телефонот. Реков (не му го кажувам името, за да не го засрамам дополнително): „Зошто молчиш, што се случи?“ И тогаш почнува да „мачка“ нешто. Па ја изгубил честитката, па ставил 200 евра во неа, а парите му ги оставил на семејството да ги …
Гледам колку е часот… Му благодарам што беше на свадбата и му велам: „Друже, можеше да ми кажеш дека немаш, немаше да биде проблем… Ајде на здравје“. Никогаш повеќе не ме контактираше, ниту јас го контактирав. А неговите родители се вцрвуваат секогаш кога ќе ме сретнат. Што ќе прават несреќниците, срам да им е пак – со овие зборови ја заврши својата исповед Милутин.
Неговата приказна предизвика бура од реакции, многумина му честитаа што не молчи, а неколкумина го нарекоа „мала душа“ и рекоа дека требало да пушти сè и „да не го уништи старото пријателство за глупави пари“.