Радојка Петровиќ има само една желба, иако нема ништо, болна е, ја чува сестра и, не бара пари, храна, стан, туку покана на децата кои ја оставиле.
Радојка Петровиќ, жителка на Црна Гора, го носи товарот на тешката судбина, раскажувајќи приказна која отсликува низа животни предизвици. Нејзините зборови ја зрачат болката од изгубената врска со нејзините деца и тешкотиите со кои се соочува во староста.
За Радојка ракувањето и убавите зборови на оние што ги донесе на светот станаа речиси заборавен луксуз. Имала тешко детство и младост, обележани со борбата да ги води своите деца на вистинскиот пат по разводот.
Сепак, иако се трудеше да изгради подобра иднина за своето семејство, судбината ѝ се фрли на патот со предизвици што ја доведоа до питачки стап. Радојка сега проси за да преживее, а прашањето за децата носи солзи кои не може да ги сокрие.
„За некои не ни знам каде се. Нема ни да се јават“, изјавува таа со сет во глас за РТЦГ.
Тешкотиите се дополнително нагласени бидејќи Радојка веќе не е способна да работи. Рацете кои некогаш обезбедуваа леб за семејството сега го издадоа. Очајната ситуација ја натерала да се сврти кон добротворни цели, а градот станал место каде што бара помош за основните потреби.
Нејзината сестра се грижела за неа, но Радојка го чувствува товарот да го изнервира семејството кое и онака минува низ тешки времиња. Иако е нејзината сестра, Радојка се чувствува како да е во туѓа куќа.
„Ме боли што му пречам на семејството кое и онака е во тешка ситуација. Иако е сестра ми, тоа е туѓа куќа “, се жали таа.
Она што го сака Радојка не е ниту луксузно, ниту нерешливо – таа само сака да ги слушне своите деца. Нејзините желби се скромни, сведени на едноставен телефонски повик или средба за разговор.
Нејзиното срце, како и срцата на многу родители, го претставува најпространиот дом, и за малите деца и за возрасните. Нејзината едноставна желба да го слушне гласот на нејзините деца ја одразува длабочината на родителската љубов и тага.
Целиот текст ТУКА
